Takie jest życie?

Nathia

-Witaj! - przywitał się wesoło chłopak z bujną, czarną czupryną, gdy uścisnęła jego rękę - Jestem Michael.
- Tomy - podała kolejnemu rękę.
- Eddie - i następny.
- Ja jestem Cornelia - odpowiedziała niepewnie. Nie wiedziała po co jej chłopak, Jonathan zaprowadził ją tu. Do tych chłopaków, swoich kumpli. Przecież nigdy nie lubił gdy mieli wspólnych znajomych.
- Zaraz zawołamy Nathaniela i Patrycjusza. ELO!! ANIELA!! TRYCJUSZA!! - wrzasnął Tomy. 16-letnia dziewczyna odwróciła się w tę samą stronę co reszta chłopaków. Otaczało ją 4 chłopaków, a jeszcze dwóch miała poznać. *Omg... Zabuję Jonathana gdy już sobie pójdziemy. Zabiję...* nie przepadała za towarzystwem. Nie nawidziła także piłki nożnej. A tych dwóch nieobecych właśnie kopali sobie własnie piłkę. Gdy wyższy, brunet zauważył dziewczynę kopnął ją w jej stronę. Ona zdziwniona nie wiedziała co ma zrobić, jednak Jonathan złapał piłkę. W tej chwili cieszyła się, że jest bramkarzem.
- To jest Patrycjusz, a to jest... - zaczął Tomy, lecz brunet mu przerwał:
- Nie musisz mnie przedstwiać. Nathaniel. - Cały czas patrzył głęboko w oczy dziewczyny. Gdy dotknęła jego dłoni zrobiło się jej gorąco. Jonathan przybliżył się do niej. Oni zaś nie odrywali od siebie wzroku. W końcu ciszę przerwał Eddie:
- Może zagrasz z nami?
- Nie, raczej nie powin... - odpowiedział za nią Jonathan, lecz przerwała mu.
- Czemu nie? Z chcęcią - uśmiechnęła się. Nie wiedziała co się z nią dzieje. Czyżby te niebieskie oczy bruneta ją zaczarowały? Zdjęła kurtkę i wzięła piłkę z rąk swojego chłopaka - Gramy?
Po chwili wszyscy byli już rozstawieni. Było siedem osób, jednak nie przeszkodziło to w dobrej zabawie. Wszyscy prócz Nathaniela się popisywali. Jonathan patrzył z przymknięciem oka na chłopaka i Cornelię. Nie wytrzymał jednak, kiedy zobaczył jak się śmieją, uśmiechają do siebie. Miał okazję strzecić gola, lecz stanął i pozwolił by odebrano mu piłkę. Zacisną pięści i zaczął podchodzić do roześmianych. Wokół pozostali grali, nie przerywając gry. Cornelia widząc swojego chłopaka powiedziała:
- Chacha... Nie zgadniesz co powiedział Nathaniel... - umilkła jednak gdy ujrzała jak chłopak bierze zamach i wymierza prawego sierpowiego rozmówcy. Nathaniel upadł, a z kącika jego ust popłynęła krew.
- Zwariowałeś stary?! - krzyknął Michael, przyglądając się całej sytuacji. Podbiegł do Jonathana i chwycił go w ostatniej chwili za ramiona.
- Niech odwali się od mojej laski to będzie spokój! Rozumiesz g*ojku?! - krzyczał.
- Jonathan!! Przestań!! Tylko rozmawialiśmy!! Nie masz powodu do zazdrości!! - Cornelia była zdruzgotna tym co się przed chwilą zdażyło.
- Idziemy! - wyrwał się Michaelowi i chwycił mocno rękę dziewczyny. Pisnęła. Pociągnął ją mocno, nie odpowiadając na pytania chłopaków. Gdy zniknęli za rogiem, Nathaniel wstał.
- Dobra ja spadam.
- Co?! Nie skomen...
- Nie. Nara chłopaki. - poszedł w swoją stronę nie odwracając się za siebie.

I co o tym sądzicie? Na razie początek, ale wierzcie ze sie rozkreci Smile

czekam na komcie Razz

Jeanne

co mam powiedzieć, podoba mi się ale coś mi sięzdaje, ze czytałm już to na jednym z Twych licznych już nie isnieących logów, lub coś podobnego co?:>

DeeJay

No, no ładnie i ciesze się że cenzure zastosowałaś Smile

Nathia

-JONATHAN!! TO BOLI!! - krzyczała przez całą droge dziewczyna. Chłopak jakby zmienił się w.. potwora... w końcu stanęli i puscil jej rękę. Cornelia coraz głośniej krzyczała i robił mu wymówki. On w końcu stanął do niej twarzą z zaciętym wyrazem twarzy.
- Ty s***! - i wymierzył jej siarczysy policzek. Opuściła głowę. Była w szoku. Nie wiedziała co się dzieje. W końcu się opanowała i popatrzyła na niego zabujczym wzrokiem. Jonathanl wrócił do siebie i popatrzył na nią zdziwiony.
- J-ja... Prze.. przepraszam.. nie.. chciałem... - dotknął jej ramienia, jednak ona szybko go odepchnęła.
- Jeszcze raz mnie dotkniesz, a pożałujesz ze sie urodziłeś. - zawróciła i pobiegła pozostawiając go osłupiałego. Biegła ile sił w nogach. W jej głowie powstał mętlik... Nagle na kogoś wpadła. Uderzyła o jezdnię.
- Auć... - zajęczał 'ktoś'.
- Przepraszam... - szepnęła... po jej policzkach zaczęły lecieć łzy. Nie śmiała ponieść głowy. Szybko wstała i już zamierzała biec dalej, gdy usłyszała :
- Cornelia...
- Nathaniel... Ja... ja musze... - wstała i pobiegła przed siebie. Chłopak został w tyle. Miał kamienną twarz. Stał tak z pięć minut. W końcu skręcił w prawo, do parku. Gdy brunet już tam dotarł, położył się na trawie. Rozmyślał nad tym co sie wydarzyło. (zalecam słuchania Kelly Clarkson-Anytime) Nie zauważył, kiedy ktoś przyszedł i usiadł na jednej z huśtawek. Znów łzy leciały... jedna za drugą... kolejna za następną... Na ziemi utworzyła się mała kałuża... Nagle Nathaniel podniósł się i spojrzał w tamtą stronę. Dziewczyna siedziała i szeptała słowa jakiejś piosenki... Tak cicho, że słyszał ją tylko on...

Nathia

Cornelia gorączkowo myślała. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Patrzyła pod siebie, na mokre ślady na bluzce od łez. Nie widziała nic. Wpatrywała się tępym wzrokiem w kwiat.
- Przekwitł już jakiś czas temu-usłyszała. Rozpoznała ten głos, ale nie podnosiła głowy. Już dzisiaj miała z nim styczność. Zaskrzypiała huśtawka, ktoś siadał.
- Ten kwiat był jak nasz związek.. W swoim czasie był piękny. Rósł z dnia na dzień.. Aż przyszedł i koniec. Przekwitł. - wstała i zdepnęła kwiat.
- Cornelia.. Przepraszam, że.. - zaczął chłopak.
- Nie masz za co przepraszać. Nie masz wpływu na ludzi.. Nie jesteś za to odpowiedzialny. Nie musisz tu siedzieć i słuchać moich narzekań. Patrzeć na kolejną beksę bawiącą się w wielką miłość.
- Nie muszę-owszem. Nie mam wpływu-także. Ale chcę słuchać. Gdybym chciał mógłbym odejść bez słowa, pozostawiając ciebie wśród łez i bólu. Jednak gdybym odszedł, zostawiłbym ciebie na pastwę losu. A tego nie chce. - chłopak wstał i przytulił ją mocno. Płakała rzewnymi łzami, pomoczyła mu koszulkę.. Tego potrzebowała. On też..

***

No i kolejna część Wink